Niet te ambitieus, maar ik ga toch de autostrade niet op, kortste weg, zonder autostrade. 350 km...
Vertrek in Aveiro is weer vlot, zon op 10 uur houden om de richting te vinden, dan neemt Garmin over.
Het is zowat rond halfweg, als de tank en mijn maag leger worden. Weg van de grotere baan, op goed geluk een dorpje inrijden; met een pasteleria in de schaduw, daar kan ik niet voorbij.
De prijzen blijven verbazen : bruiswater, koffie, koek, voor de ronde som van 1,65 euro.
Goed, dan heb ik nog 'budget' ;-)
De rit brengt me door grote en kleine dorpjes; blijkbaar hebben veel een voorkeur voor zondag om een markt te houden; grote en kleine markten.
Op de grootste waar ik doorkom, schalt muziek uit de luidsprekers van de platenboer (nu ja CD-boer) : de laatste hits van Ingelbert Humperdinck en Bossa Novas (Tell Me Quando Quando Quando). Er zijn wel meer dingen die hier stil blijven staan zijn.
Niet dat het stoort, integendeel. Veel doet me weeral denken aan Belgie 30, 40 jaar geleden.
De muziek op de markt, de zondagrijders, het ontbreken aan reglementitis, de stress en gejaagdheid, de rust in de omgang.
In veel tankstations (niet op autostrade) is er nog 'service'. Meneer of madam komt de pomp bedienen. Mensen blijven dan ook rustig in de auto zitten tot ze bediend worden, 35° of niet.
Als motard doe ik dat liever zelf, maar meneer komt wel afrekenen. Een afronding van 15 cent levert een aantal 'multo obrigado's op.
De route brengt me door een aantal bossen met geurende dennen- en vooral eucaliptus bomen.
Met 35° in een donker motorpak laat veel aan een Finse sauna denken ;-)
Door van de route (lees grote rechte baan) af te wijken, geeft Garmin me een reeks kleinere wegels.
Fantastisch mooi rijden !
De dorpen lijken we uitgestorven. Geen kat (wel honden) op de weg.
Dichter bij Nazaré wordt plots de zeebries merkbaar. Het koelt flink af tot 26° ;-)
Maar toch jasje terug helemaal dicht.
De buurt wordt ook merkbaar "chicker", vanaf de heuvel ligt Nazaré wit te schitteren in de zon.
Laatste loodjes naar Salir do Porto, maar niet zonder de heuvel bij São Martinho do Porto even op te rijden. Geniet even mee van de prachtige baai.
Bij Guesthouse Salir staat Edith, de Zwitsere eigenares, me al op te wachten met een frisse pint.
Stof en hitte zijn snel vergeten.
Een tukje, om dan af te zakken naar ons onvolprezen steak restaurant : Lua de Pedra.
Handjes schudden, tis lang geleden, hoe ist, steengrill zoals altijd ...
Als mijn oren nog even kan sluiten voor een bende lallende westvlaamse Johnnys en Marinas, is de avond perfekt ... zeker naar een feestaimpje.
Voila mannekes, de dag zit er op; de trip naar Portugal was een redelijk succes.
Veilig en wel kan ik aan het 'werk' beginnen : Portugesen achter hun veren zitten.
Maar dat is voor morgen.
Slaapwel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten